De Landmannen ( Zelfportret )
Als afgesleten bergen reageren
op de stijgende wanhoop vanuit het dal,
als de winden de bossen frustreren,
onmogelijk de storm, verveeld zijn val.
Als verdronken stranden zich verheffen,
zichtbaar genietend van de eerste sneeuw,
als kalende takken de toendra's treffen,
een ijstijd zich bindt aan een badende eeuw.
Wellicht dat dan de Landman zich zal tonen,
zijn burcht verwisselt voor een kalme vlucht,
langs al die plaatsen waar hij kon wonen,
ware het niet dat door onrust gedreven
zijn lot zich laaft aan die drukkende zucht,
die pijnlijke onmacht tot werkelijk leven.
( 1992 )