Het Falende Licht

Het falende licht is me gebleven,

een opgelegde gave die verkrampt

in het zicht van de haven, verweven

met gestolde chaos, vergeefs ontvlamd.

En met die zoekende, zwijgende handen,

verblind en geleid door een zwalkende mond,

draag en verplaats ik gemaskerde landen,

verlos hun heuvels van versleten grond.

Dat de geschoolde schemering mag lijken

op een verlaten, overwoekerde stad,

waar alleen nog de wind zich kan verrijken,

en de zon zich vergist in het wijkende pad.

Zo geef ik een stem aan bedaarde vrees,

een schreeuw in de schemer, uiteindelijk hees.

( 1995 )

Schetsen voor Achterland ( 01 )

Waar vreugdeloze vlakten vergrijzen

en de schrale wind zich verdringt

de gedoofde bossen te prijzen,

vers als ze zijn, verminkt.

Waar alle seizoenen zich verslapen,

tevreden bij een oude bron,

en de nachten zoeken naar een wapen,

zich meten met de stijgende zon.

Waar alle mensen zich bewegen

alsof ze worden gestuurd,

in oorsprong nog verlegen,

de hersens stil en ommuurd.

Waar vreugdeloze vlakten vergrijzen

en de schrale wind zich verdringt

de gedoofde bossen te prijzen,

vers als ze zijn, verminkt.

( 1993 )

Geachte ( open brief aan De Tijd )

In antwoord op uw laatste schrijven

( U moet wel een voorname functie bekleden! )

waarin U tracht een wig te drijven

tussen ondergetekende en zijn verleden,

stelt hij dat het moment is gekomen

 - hij had het U graag persoonlijk gezegd -

U te moeten melden dat juist de dromen

door U ontnomen, zijn grenzen hebben verlegd.

Het behaagt U, maar wat te spotten

met De Jonge Hond die hij bleek te zijn,

de Wildebras ja! uit het Rijk der Zotten!

de Onrust Zelve, het huis te klein.

De kunstgrepen die U uithaalt! om hem te doen bloeden!

U, blind voor de gevolgen, U blijft hem voeden.

( 1992 )

Onvermoede Winden

Waar rivieren zich melden bij de zee,

hun stromen zich schikken naar haar wegen,

waar luchten zich mengen onder regen,

als weke koekjes in dampende thee.

Waar geen sterveling zich op zal houden,

geen levende ziel een dag langer blijft,

waar menig mens verkilt en dan verstijft,

geluidloos roept om zijn vertrouwden.

Op deze plaatsen lig ik verborgen,

een verscheurd lichaam in een open wond,

een bittere domper op de morgen

die, zonder zichzelf te verblinden,

de gewraakte nacht stilaan vermomt
en me voert langs onvermoede winden.

( 1994 )

Stemmen ( Wintertijd )

Ongenaakbaar is alleen Hij, die ook de winter bemint;

dus ik vroeg Hem om langs te komen, te klinken

op de maanden die gaan komen, te drinken

op het wonder van de liefde, waar ze zich ook bevindt.

Het duurde niet lang of we hoorden stemmen

onder de wind door, was het geschreeuw?

Een soepele Massa Machtige Wachters, vanonder sneeuw?

 - en Hij scoorde droogjes: tijd om af te remmen.

Opgejaagd door het westen is Hij een ervaren rot,

iemand die weet wanneer water is bedorven;

als een droom wordt overgeheveld naar de beroerde tijd

blijft niet veel meer over dan wat onverschilligheid,

mompelde Hij koeltjes, waarna Hij als eerste zijn verworven-

heden afstond aan een eeuwig, zij het ongeduldig lot.

( 1993 )

Bodemloze Spleten

Om nu eens de verwijdering te meten

tussen uw wereld en die van mij,

zong ik mezelf terug naar de spleten

die we samen sloegen, bandeloos en vrij.

En ik wist de aarzeling in mijn ogen,

ik voelde de twijfels in mijn hart,

die me woordeloos naar beneden zogen

in één moment van tomeloze smart.

Waar voorheen nog de diepte was doordrongen

van taaie en ontembare klei,

verhief zich nu een land waarin ze zongen,

en ik kende het lied: het was van mij.

En als een vorst, aan de rand van een ravijn,

die zijn koninkrijk was vergeten,

verlangde ik naar heimwee zonder pijn,

naar een tocht door bodemloze spleten.

( 1993 )

Bij mijn geboortedag

Als samengeklonterde regen
die de pleinen langzaam kleurt,
zo vermomde zich het leven,
alsof er niets was gebeurd.

Alsof de nacht niet was gevallen,
en de winter niet verscheen
in een gifbeker vol getallen,
voor ieder jaar één - steeds van steen.

Alsof de meren niet geeuwden,
het onweer afgenomen,
en vermoeide mensen niet schreeuwden,
in hun radeloze dromen.

Als samengeklonterde regen
die de pleinen langzaam kleurt,
zo vermomde zich het leven,
alsof er niets was gebeurd.

( 1994 )

Mooi Gevlogen! ( Zelfportret )

Veelzijdig zijn de moerassen,

gelukzalig de slordige maan;

halfnaakt en ongewassen

spoort ze de bedroefde winden aan.

Waar de vaste grond is verstreken
en de tijd heeft stilgestaan,
wacht een oude vogel op een teken,
als was hem iemand voorgegaan.

Mooi gevlogen! in bevlogen jaren,
altijd maar weer de afgrond rond;
dan zichtbaar de hoop laten varen
op nog een laatste vlucht,
nu weg van dit front

van veelzijdig zijn de moerassen,
gelukzalig de slordige maan;
halfnaakt en ongewassen
spoort ze nog één keer 
de bedroefde winden aan.

( 1992 )

Zonder Toren ( Paesens-Moddergat )

Traag trekken de treinen

langs een weergaloos Zonder Toren,

het buitenste land,

al vroeg bevroren;

alleen de goden zwerven hier,

als vrouwen die zuchten,

een nooit afgeronde beweging

onder rouwende luchten.

Een gevoelig steekspel

van het heersende westen

overheerst alle beleving:

rusteloos dalende resten

van afgedwaalde windhozen

nog pronkend met hun lokken,

een stuiptrekkende koelte

die je adem doet stokken.

Wie maalt er nog om treinen

die hun tempo vertragen - 

oorspronkelijke beelden,

verstandelijk niet te dragen:

resten van schoonheid,

door de meesten allang verloren,

het onhoorbare roepen

van de Valleien

van Zonder Toren.

( 1993 )

De Laatste Rivier

De laatste rivier is een edel streven,

een weelderig baken, eindig maar ferm;

als alle vijanden zijn verdreven

rest nog het water, het oorspronkelijke scherm.

Onteigende dijken verlaten het water,

geblakerde akkers doden de tijd

die is achtergelaten door later,

in een zeldzaam gebaar van mogelijk spijt.

De laatste rivier is een edel streven,

een woordeloos einde, overmoedig maar fier;

als alle vijanden zijn verdreven

rest nog het water, de oevers op een kier.

( 1991 )

In Exilio

Ik ben als zonlicht over zerken

eens te vroeg door de dood bezocht.

Op mijn hoogste uur ontblootte hij zijn werken,

ik zag hetgeen ik reeds vermoedde - en ik vocht.

In de luwte van marmer verdreef en verraadde

ik mijn laatste vriend; ik mocht blijven

rusten en ruggelings op het zwarte drijven -

in hartstocht de genade.

( 1992 )

De Onvoltooiden

Onvoltooiden erkennen elkaars bestaan

als een wankel, edelmoedig verleden,

dat afgemat en moegestreden

zichzelf beschimpt, van zijn glans ontdaan.

Rest nog de weerzin die de randen kleurt,

omzichtig het angstzweet teder betast

en zonder het te weten dit belast

met een sleets iets wat naar vervreemding geurt.

Of heuvels nu veranderen in muren,

beken zich storten in zwaar beton,

hun nachten zullen altijd langer duren,

een eeuwigheid de gedachte aan wat kon,

aan waar ze eens hun botten begroeven

om vrij te zijn, en onvoltooid, te proeven.

Misschien dacht ik iets toe te voegen

aan deze veel besproken handeling

die straks mijn Leven zal zijn: een wandeling

weg van rumoer en het minzame zwoegen -

dat grijnzende ravijn van vertwijfeling, waar geruchten

vergroeien met een zwijgende plant,

de eenzame voorbode van een naderend land

van lome geesten, en hun onhoorbare kluchten.

Misschien dat ik u daarom wist te schrijven,

en jou, welgeteld iedere vreemdeling -

waaronder inmiddels ikzelf, gehecht

aan die ene uit wiens buurt ik moest blijven:

zonder stafkaart, een moderne banneling,

verzwakte materie, een constant gevecht.

( 1994 )

Spijt

Dieper dan spijt is de zee,

een samengeperste zucht,

die met de westenwinden mee

langs zondige kusten vlucht.

Haar golven die zich bekwamen

in het metselen van een muur,

daarop een reeks van namen

die verandert van uur tot uur.

Dieper dan spijt is de zee,

een samengeperste zucht,

die met de westenwinden mee

langs zondige kusten vlucht.

( 1994 )

Decennium

Alweer een decennium is verstreken

sinds de dag waarop jij je ogen sloot

en zei: geen liefde zal ooit verbleken,

alleen de onze, die is morsdood.

En zo wist je mij te ontregelen:

nog voordat ik het slagveld had besteld,

slaagde jij erin dit te verzegelen,

de heuvels bleven leeg, de legers geveld.

Als dolende ridders zonder zwaarden,

geplaagd door rusteloze handen,

vervloekten wij de lucht als die toch weer klaarde,

sloegen grove beelden in zinloze grond,

en voelden ons thuis in bittere landen,

waar we zwierven met een gestolde mond.

( 1993 )

De Laatste Reis

In het jubileumjaar van de zeelucht

glijdt een schip de zon achterna;

verstreken de tijd voor een laatste uitvlucht,

 toch roept u mij - iets wat ik niet versta.

Hoe dan ook, zonder een vlag,

vanaf de wal tot aan het eerste ijs,

zal het zijn zoals u het zag

die dag: de laatste reis.

Een troebele tocht die we liever vermijden,

immers een route die nergens wordt geduid - 

waar minzame wachters in koele legers strijden

om voorrang, niemand weet wat het beduidt.

( 1991 )

Dadendrang

Ooit vreesde ik mijn eigen dadendrang,
in elke beweging zag ik spoken,
die lusteloos in mijn schaduw doken,
hun dromen verlieten voor een dodenzang.

En steeds door een stalen angst bevangen,
vastgenageld in de verkeerde stad,
hield ik stil tot ik de zekerheid had
niet te stoten op vergeefse verlangens.

Er is veel veranderd sinds die tijd,
alles is bij hetzelfde gebleven:

wat nog zweefde een voldongen feit,
wat nog hing een vastgelopen leven.

Ondergedompelde steden schreien,
hun straten als geopende dijen.

( 1992 )

Stil Puin

En ik raakte bevriend met een wervelwind,

een uitgestelde coup van het verleden,

een neerwaartse druk, voedsel voor gebeden,

gedoogd en gevreesd als een tergend kind.

En ik hulde mezelf in een nette klacht,

bezocht de vreemdste van alle gronden,

een verkapte streek van gapende wonden,

een drieste zigzag door de dronken nacht.

En ik raakte verstrikt in deze tuin,

deze bode van ondergrondse steden,

dit labyrint nog in ontwikkeling

 - gedegradeerd tot een verstekeling,

de confrontatie lange tijd gemeden,

op een snel gevlochten weg van stil puin.

( 1993 )

Waar de winden van voren bevriezen
en de leegte haar genade vindt,
dreigt een mens zich te verliezen
in gedachten die hij niet verzint.

Niet langer is het belangrijk
wat er in zijn leven omging:
al was iets nog zo omvangrijk,
uiteindelijk bleef hij een eenling.

Met wat dromen de tijd gestild,
een lapje grond voor de geest:
had iemand het ooit anders gewild,
kon er dan toch meer zijn geweest?

Waar de winden van voren bevriezen
en de leegte haar genade vindt,
dreigt een mens zich te verliezen
in gedachten die hij niet verzint.

( 1994 )

Muzenzoon

Als bewijs dat ik u heb losgelaten

staat hier voor u een lege stoel;

ik had niet langer meer het gevoel

dat er nog iets viel door te praten.

Want door te rusten overviel me de nacht;

ik kreeg zicht op bespottelijke dromen,

echter walgelijke landen konden niet voorkomen

dat ik afzag van het recht - op een klacht.

Dat is hetgeen ik u wilde laten weten:

ik raakte verwikkeld in een fraai gevecht

( dat inmiddels in mijn nadeel is beslecht )

met een muzenzoon, die ik lang was vergeten.

Als bewijs dat ik u heb losgelaten
staat hier voor u een lege stoel;
ik had niet langer meer het gevoel
dat er nog iets viel door te praten.

( 1994 )

Na Mij De Horizon

Ooit zal men mijn leven zijn vergeten,
mijn naam niet langer over de intercom,

voor eeuwig een einde aan hopeloze veten,

en dan die moed: na mij de horizon.

Dat ik zo hield van steelse blikken,

een woest verwijt een verademing vond,

en in menige zin dreigde te stikken,

omdat ik niet de juiste taal verstond.

Dat ik zo zong om de nacht te lezen,

vooruitlopend op de verwachte kou,

dat al mijn talenten waren bewezen,

alleen de uitvoering: hoe zat dat nou?

Ooit zal men mijn leven zijn vergeten,

mijn naam niet langer over de intercom,

voor eeuwig een einde aan hopeloze veten,

en dan die moed: na mij de horizon.

( 1995 )

Verschoven Zee

Een verschoven zee is me trouw gebleven,
een laatste opschudding in een afgesloten dal,
waar onderstromen het bestaan te leven,
het zwarte water me onderzoeken zal.

Oevers die op de schoonheid wijzen
van het wrede karakter van hun zee,
vragen beleefd wat naar mijn reizen,
dringen niet verder aan, wachten mee.

Een verschoven zee is me trouw gebleven,
een laatste opschudding in een afgesloten dal,
waar onderstromen het bestaan te leven,
het zwarte water me onderzoeken zal.

( 1993 )