Gunnthrain

( 1995 - heden )

Geluid is mijn leven - de geluiden van de stad, het geluid daarna van de stilte van mijn dakwoning , het geluid van de schemering, het geluid van de nacht, het ontroerende en niet mis te verstane "geluid" van ( in een eeuwige cyclus ) de ochtendster Venus - hoe vaak ik die al niet heb zien opkomen, tel gewoon het aantal cycli van de afgelopen 35 jaar bij elkaar op - , de herinnering(en) aan De Ongelooflijke Jeugd Van Een Boerenzoon ( de lente, de zomer, de herfst, de winter - het Friese merengebied ), en last but not least de herinnering(en) aan het krakende geluid van de levensbepalende transistorradio ( radio Veronica 1959-1974 ) die ik als kind/tiener altijd bij me droeg, zorgen er samen voor dat ik op mijn 68ste anno 2024 als ( bescheiden ) underground geluidskunstenaar nog steeds simultaan werk aan en inspiratie heb voor een reeks verschillende projecten ( de belangrijkste daarvan op dit moment Magna Frisia, Nachtwyn, Nearne, Traach, You Are Here en The Prophecy Of Silence ) :

Maar allereerst was er natuurlijk Gunnthrain > ooit begonnen als 'Breathablik', daarna kort 'almennurh' - maar boven alles vanaf 1995 tot 2017 met enige voorsprong toch wel mijn belangrijkste werk ( de tijd wacht op niemand; sommige projecten overleefden, sommige kregen een andere naam, en sommige zijn nog slechts een vage herinnering - zoals het hoort te zijn ).

Alle Gunnthrain albums en EP's hier

Mijn verzamelde audio

1995 - 2017 > Gunnthrain

Vanaf november 2017 mijn nieuwe hoofdproject - Magna Frisia

Vanaf april 2019 - The Prophecy Of Silence - The sounds and voices in my head

Vanaf mei 2021 - Nearne is Frisian for Nowhere - and a natural born crossover between the Do-Not-Go-Gentle-Into-That-Good-Night mantra of once my main project Gunnthrain and the Beware-Of-The-Hammerhead-Melancholy of a current side project Nachtwyn.

Vanaf september 2022 - Traach is my tenth project in a row and fully dedicated to the memory of my brother Jan who in our childhood apparently ( and unintentionally ) exposed my latent desire for SOUND overall and specifically for the sound of AM/tube radios - how very quickly and highly unexpected did he pass away springtime 2022.

Vanaf mei 2023 - You Are Here : bittersweet and lush keyboard triggered soundscapes with a pulsating melancholic vibe contemplating our not very specific place in an immensely beautiful Universe which at the same Time is a such a dangerous place ( ask any dinosaur ).

En dan natuurlijk nog Nachtwyn - een project rond de (zang)stem van mijn moeder zoals ik die mij herinner vanuit mijn kindertijd ( vanaf 2015 )

De oorsprong / Origins ( where it all started I guess ) : The Johannes Breeuwsma Museum

Mijn andere (zij)projecten sinds 1995

He Who Speaks In Silence

Ecce Homo Pietoso

Seelenruhe

The Ports Of Amsterdam ( Field Recordings 1984 )

Shadows Of Forgotten Ancestors ( Deze audio is privé - vanwege de copyrights - en alleen op uitnodiging beschikbaar )

Please bear in mind / Voor alle duidelijkheid - I mainly work with VST ( virtual ) instruments and effects / Ik werk voornamelijk met VST ( virtuele ) instrumenten en effecten.

Hieronder dan een selectie uit die 500 gedichten ( 60 maximaal ).

Deze blog is afgesloten per mei 2019 - ik heb er gewoon de tijd niet meer voor. Het is mooi geweest.

Belangrijkste invloeden -

de Romantiek, het Symbolisme, het Surrealisme, Slauerhoff ( 1898 - 1936 ), Salvado Dali ( 1904 - 1989 ), Bob Dylan ( 1941 ), Edward Hopper ( 1882 - 1967 ), Caspar David Friedrich ( 1774 - 1840 ), Lucebert - alles van waarde is weerloos ( 1924 - 1994 )

zondag 21 december 2014

Tijdelijke Opvang ( Pale Blue Dot )

Tijdelijke opvang is geregeld:
een blauwe planeet met een verleden,
door een wijkende cluster verzegeld,
belegd en beleend, vervolgens vermeden.

Eindeloos de massa, die al snel verdwaalt
in haastig aaneengeregen steden
waar een schamel dak nu hun lot bepaalt,
maar ach, ze hebben al zoveel geleden.

En met ogen van voorbijgaande aard,
het woekerende lichaam ontstegen,
ziet een enkeling een ster bezwaard,

verworpen als een overbodig dier,
met stomheid geslagen, dan verlegen,
wenken, als om te zeggen: ga weg van hier...

( 1992 )

maandag 8 december 2014

Schetsen voor Achterland ( 02 )

Waar bedwelmde legers zich bedrinken
en een beurse tong wat bloed vergiet,
verslagenen de zon verminken,
het speelse kind op resten schiet.

In een bont ravijn de sterren zwalken,
gedoofd het vuur, verdoofd de lust,
en reizigers hun namen kalken
op een onbewaakte, berooide kust.

Op een open vlakte bergen groeien,
hun stem verheffen in de nacht,
als verliefden aan gezichten knoeien
waar de ander dit niet verwacht.

In een preutse stad de manen wonen,
overgoten met verlegenheid,
veroveraars hun schatten tonen,
en bewaarders toch genegenheid.

Waar bedwelmde legers zich bedrinken
en een beurse tong wat bloed vergiet,
verslagenen de zon verminken,
het speelse kind op resten schiet.

( 1992 )


zondag 23 november 2014

De Wrede Winter

Waar de wrede winter nog enig aanzien geniet
begroef ik de laatste van drie grote dromen,
en in de verwachting hier nooit meer weg te komen
ging ik na waar iedere droom het leven liet.

Alle drie bevlogen en door de winter gedrild
( zo leerde ik een grootmacht dubbel waarderen ),
alle drie bevroren langs mistige meren,
de reis te lang - uiteindelijk verkild.

Ach, om driemaal een droom te declasseren
heeft men geen anderen nodig - één misplaatste vloek,
vervolgens de kop in de wind

( je gedraagt je nu als een kind... )
- zo kwam de kou, en gaf gehoor aan mijn laatste verzoek
drie dromen nog één keer de revue te laten passeren.

( 1991 )

woensdag 5 november 2014

November

In de laatste jaren voor hij verdween
was hij altijd al onrustig geweest -
een toekomstige vreemdeling,
afwezig de geest.

Hij leek ieder bestaan te vermijden,
het verschil verloren tussen dag en nacht,
alleen de schemer leek hem te bekoren;
let wel: over zijn lippen geen klacht.

Maar weinigen wisten hem te bereiken,
hij dronk en at en leefde en lag
't liefst alleen - alles, alles voor de stilte,
enkel hij die het zag.

Zijn door de meesten gemiste verdwijning
ging vergezeld van een moordende wind
( een enkele zwakke schrikt nog wel eens wakker
van ongehoorde voetstappen in rommelig grind ).

Ergens in zijn woning lag nog een briefje,
snel geschreven, onvast de hand:
november is gekomen - 
in het noorden het land

dat wacht op zijn koning,
( hoor ) ze roepen mijn naam,
ik kan niet langer weigeren,
herinner mij als regen - die tikt tegen uw raam.

Zo werd er nooit meer iets vernomen
van deze toch bijzondere vent
( niemand is onsterfelijk, nietwaar? ),
heeft u hem ooit nog gekend?

( 1992 )

dinsdag 21 oktober 2014

Eeuwige Regen

En ik vroeg om eeuwige regen,
ontving nog iets wat erop leek,
het regende tenminste een week,
toen werd het stil - dat viel tegen.

Dus ontwierp ik een protest,
nam de laatste wolk als tolk,
beschreef mezelf als een volk
op drift - de wind was west.

Maar mijn woorden gingen verloren
of liepen over naar de kust
waar ze in onbeperkte rust
mijn gestamel konden horen.

En ik, ik verlangde zo naar stegen
waarover ik gelezen had - 
glibberig, neon, nat,
en getroffen door eeuwige regen,

eeuwige regen.

( 1991 )

dinsdag 7 oktober 2014

De Onbeperkte Schaal Van Verdriet

Nog weiger ik dit wonder te vergeten:
van de onbeperkte schaal van verdriet
 meerdere malen rauw te hebben gegeten
wat een adelaar voor me achterliet.

Van menige levenstaak zelf ontheven 
zocht ik hongerig naar andere pracht;
die vond ik waar de adelaars leven,
achter de bergen, in de onnozele nacht.

Vermoeid lag het land aan hun nesten,
in dromen gewikkeld, door niets verstoord;
achterstallig onweer vanuit het westen
wiste de weg omhoog - droop het koor

dat nog zong van een wachtende schaal,
een verborgen maaltijd, met vragen bespoten;
zo stilde ik de honger: een uitgelekt maal
in een nest dat me zat - als gegoten.

Nog weiger ik dit wonder te vergeten:
van de onbeperkte schaal van verdriet
meerdere malen rauw te hebben gegeten
wat een adelaar voor me achterliet.

( 1991 )

zondag 21 september 2014

In Absentia ( September Is Here Again )

Verbazing is het enige wonder,
verborgen de hal
waar de soepele donder
aarzelend kiest tussen galm of knal.

Waar vruchteloos verdriet zich laat verzorgen,
buiten de tijd geboren en aldus beland
in onbegrepen kamers die zorgen
zien als bitse wonden op een sleetse hand.

Almaar hoger stijgen straks de winden,
de hal een tunnel, geduldig de wacht -
die eerst je gegevens zal verbinden,

vervolgens je status bederven
als mogelijk heerser over de nacht -
maar weinigen weten hoe te sterven.

( 1992 )

vrijdag 5 september 2014

Op Gronden Van April ( Zelfportret )

Al vermeld zijn de regens die u beschermen,
een lichte aardschok die ons leidt naar verse grond
waar de verzamelde winden in zwermen
zich huiverend richten op uw geopende mond.

Uw verstilde ziel benauwt nog vrouwen,
als afgewezen door uw bronzen hand
waarin stuurse luchten hun wegen klauwen,
op weg naar uw hart: u gebruikt uw verstand.

Goed. Dat het zeldzame licht van maanloze nachten,
naamloos verzonden, verzwakt in de tijd,
uw verstarde rimpels mag verzachten,

het smeulende hart alsnog vereren
 - meer dan een poging een verloren strijd
gezicht te geven, en uw dood te weren.

Amen.

( 1991 )

zondag 17 augustus 2014

Kreupele Klinkers

Kreupele klinkers zijn mijn vrienden,
hun lichaamsbouw is als een bed
dat naast de slaap voor de liefde diende,
een gewezen herinnering, met spaken gezet.

In gevierde regels hoort u ons zingen,
in de verkeerde een troebele stad,
waar woorden zich als wormen wringen
door gekromde stegen, langs een verlopen pad.

Kreupele klinkers zijn mijn vrienden,
hun geboortegrond is als een bed
dat naast de slaap voor de liefde diende,
een gewezen herinnering, met spaken gezet.

( 1992 )

woensdag 16 juli 2014

Het Laatste Dal

In traagheid overtreffen elkaar de dagen,
een ieder lijkt tot sterven bereid;
hoe kan iemand leven zonder te vragen,
zonder te klauwen naar de roepende tijd?

Pesterig draait de wind naar het noorden,
altijd weer een klap in je gezicht:
zacht huilende gitaren, ijskoude akkoorden,
want iedere avond het falende licht.

Dit is het dan, zo zal het altijd zijn,
ochtendlicht en dageraad 
versluieren slechts de val
van eens toen je klein
was en je moeder nog zong, 
naar straks - het laatste dal.

( 1992 )

zondag 15 juni 2014

Onvervulbare Wensen

Onvervulbare wensen bedreigen het westen,
waar het leven zwijgt, verdoofd en bedroefd
de zon zich krult om haar eigen resten,
de winden verlangen waar het niet meer hoeft.

Iedere verwachting is hier verdrongen,
als sterren die stuiten op flarden van hoop
die eeuwen daarvoor abrupt zijn verwrongen
tot lastig puin met een meetbare loop.

Een laatste slag moet nu uitzicht geven
op de fel begeerde melancholie,
een gemoedstoestand nauw verweven

met de dwarse zon, haar geslonken deuren,
die gevreesde wachters van frontaal verdriet -
eindelijk rust, om eeuwig te treuren.

( 1994 )

donderdag 22 mei 2014

als een terloops toegevoegde planeet

versoepelt een regenboog
de vastgelegde horizon
tot een sidderende menigte
van onbehoorlijk stof,
rusteloos en zonder doel - 
een beetje zeilen nog,
langs de stilte dan maar;

waar is wanhoop
beter voelbaar
dan in het vallende licht, dat

onontkoombaar slipt
over onregelmatige dijken
vol losgeslagen luchten,
moeizaam windvlagen
ontwijkend, ontredderd

als een terloops toegevoegde planeet

( 1995 - in 4 jaar tijd via de Romantiek, het Symbolisme en het Surrealisme naar het abstracte, zonder titel: het was bijna Klaar )


maandag 5 mei 2014

zelfportret

alleen, krijg ik het soms weleens benauwd,
zomaar ineens krachteloos,
alles glijdt van je af, je houdt
maar weinig over zo, machteloos
als natuur in november - kreupel en koud.

alleen, wordt het me soms weleens teveel,
onrustig de slaap in flarden van nachten,
gewekt ineens door een donker gestreel,
in de koudste uren dan te wachten
op het eerste zonlicht - alles grijpt je naar de keel.

alleen, zie ik me soms gesteld voor vragen
die weer een ander achteloos vervelen:
hoe alleen al die ene hartstocht te verdragen
van de bouw van luchtkastelen
ter vervanging van kalenderdagen?

en alleen, luister ik naar de geluiden die alleen
kunnen worden gehoord zonder ze te zoeken:
die gekooide momenten - in stil steen
gewapende dromen vloeken,

zacht is alles wat verdween.

( 1992 )

zondag 20 april 2014

een ieder verwondt zich

is het niet
aan eigenzinnig keukengerei,
de bloedsporen nog
van de vorige keer, toen
levensmoe het vleesmes
hemelsbreed zichzelf ontsteeg,
in achterlijke muren
zijn handtekening dreef;

dan wel
aan gebroken liefde,
alles, alles tevergeefs,
radeloos het universum
afschuimend naar whisky,
levende whisky haveloos 
op clusters te kakken,
machteloos -

een ieder verwondt zich
is het niet?

( 1995 - in 4 jaar tijd via de Romantiek, het Symbolisme en het Surrealisme naar het abstracte, zonder titel: het was bijna Klaar )

zondag 6 april 2014

Al zolang de zon zich de zee in denkt
is de dood naar de nacht gedragen
zoals nu: een laatste geeuw, en kijk hij wenkt,
toch niet naar u, met al uw vragen?

Al zolang de continenten drijven
is zijn beschermengel de oceaan,
op wiens golven zij de liefde bedrijven,
iedere schemer, iedere nacht, ver, ver bij u vandaan.

Al zolang de zon zich de zee in denkt
is de dood naar de nacht gedragen
zoals nu: een laatste golfslag, en kijk hij wenkt,
en hij wikt en weegt - het is nauwelijks te verdragen...

( 1993 )

donderdag 20 maart 2014

De Zweepslag Van De Stilte

Met de zweepslag van de stilte
komt een geur van onbeheersbare pijn,
wie deze lucht niet kan verdragen
heeft een goede reden om bang te zijn.

De meeste van uw herinneringen zijn vervaagd,
er is niemand die nog weet hoe het voelde
 - toen u danste in de regen,
en uw eerste liefde zomaar bekoelde.

Nog één keer daarna zag u haar;
u, zwalkend op niets,
zij, een vreemdeling,
een vluchtige blik - en weg was haar fiets.

Een nachtmerrie is snel geboren,
en soms roept u ineens haar naam,
dat is alles wat bleef
 - zweet, en de condens op het raam.

Met de zweepslag van de stilte
komt een geur van onbeheersbare pijn,
wie deze lucht kan verdragen
hoeft nergens meer bang voor te zijn.

( 1993 )

donderdag 6 maart 2014

Verzamelde Werken ( Boekenweek )

Ach, de waarheid over verzamelde werken
die, als de laatste storm is geluwd,
achteloos als niet verkochte zerken
over de rand van de eeuwigheid worden geduwd.

Een oud verbond van bitterzoete woorden,
vastgeketend aan het feit
dat de wazige winden van het noorden
het verleden bevriezen in ruil voor de tijd.

Vager dan de ziel die zich toont
als we blind en doof een droom bewaren,
bleker dan de gek die de mensen hoont,

en verstild als de zee, haar grijze pracht
 - ik boog me voorover, kon niet verklaren
hoe woorden me riepen, als zwijgend zo zacht.

( 1994 )

donderdag 20 februari 2014

Vragen

Was niet deze grond eens een tochtgat,
een vrijplaats voor gevluchte winden
die, door hemelse handen geslagen,
zich niet langer lieten binden?

Was niet deze zee eens een droogdok,
waar eerst de wolken zich wasten,
speelden met de wind die zinspeelde
op de lust van zelfs de lasten?

Is niet iedere vraag als een schokgolf,
een vloot veronachtzaamde materie
 - onthecht huizend in wrakken,
alleen al voor zichzelf een mysterie?

( 1991 )

woensdag 5 februari 2014

De Boulevard Van De Breekbaren

De Boulevard Van De Breekbaren is een onverharde weg,
een stippellijnen beweging die zonder enig overleg
is neergedwarreld voor de voeten van rustelozen,
voor wie het niet meer wisten, en nooit kozen.

Niemand hier vraagt naar je verleden;
wat geeft het ook of iemand doodde in steden,
stal van kerken of zich verloor in angstaanvallen,
bezweet en hol - één van de talloze, verplichte gevallen.

Een besmeurde steen geeft aan waar het pad begint;
het is de rustplaats van één van de eerste vreemden,
neergelegd daar waar hij zich bevond

toen zijn dagen zich herenigden met de grond
waarop later, zo verschrikkelijk veel later ontheemden
zich ontfermen over elkaar, en hetgeen hen bindt.

( 1992 )

woensdag 22 januari 2014

Vormbehoud ( rock-'n-roll )

In de vorm van mijn leven
dacht ik het eerst te slopen,
op niets meer te hoeven hopen,
alles was me om het even.

Maar ergens vergat ik te groeien,
hield ik de houding van een kind
dat zich buigt over een dode, blind
voor de hel naar de dood te bloeien.

Meer dan heimwee tellen nu de jaren,
die deels door drank gekleurde gloed
- iets wat geen ziekenfonds nog vergoedt -
van nakende herfsten, grijzende haren.

Met open ogen door de storm
die ieder landschap verminkt;
ik ken iemand die zich bedrinkt
bij de gedachte aan verlies - van vorm.

( 1995 )

maandag 6 januari 2014

Mistbank

Ik heb jaren geleden eens een lift gegeven
aan een roemloos verdwaalde mistbank
wiens thuisbasis ergens op de westflank
lag: één duel verloren, zonder pardon verdreven.

Hij kon het zelf nog maar nauwelijks geloven;
met een voortreffelijke winter in't verschiet
was hij, van de Ondoordringbaren de Favoriet,
opgelost en afgewezen - had moeten beloven

eenmaal het Licht van het oosten te verleiden,
tweemaal de Bezinning van het zuiden,
driemaal de Kloof naar het noorden te dichten,

en herhalen al hetgeen eens gezegd - zich dan te richten
op de Toekomst die hem de Terugweg zou duiden.
Net zag ik hem weer - gebroken zich verspreiden.

( 1992 )

Het Archief - De Laatsten Zullen De Eersten Zijn

Wilt u / wil je ( privé ) nog iets kwijt? Dat kan -

Naam

E-mail *

Bericht *