De Onbevreesden
Onbevreesden beschouwen de stilte
als een spiegel van het laatste woord,
een glazige blik op zuivere kilte,
een eerste wenk van het gevreesde oord.
Als een vrucht die het oude land hen biedt,
en die langzaam maar zeker gaat lijken
op een zorgvuldig uitgekozen lied
waarmee achterblijvers zich zullen verrijken.
Een behoedzame buiteling van een late wind
mag nog even de rangen verstoren,
als in de verte een schreeuw van een spelend kind.
En op de flanken bewaakt men het land,
waar alweer de jongen worden geboren
- gespiegeld op een onbevreesde hand.
( 1993 )
Een behoedzame buiteling van een late wind
mag nog even de rangen verstoren,
als in de verte een schreeuw van een spelend kind.
En op de flanken bewaakt men het land,
waar alweer de jongen worden geboren
- gespiegeld op een onbevreesde hand.
( 1993 )